Ο Πολυχρόνης
Κουτσάκης γεννήθηκε το 1974 στα Χανιά. Για
το θεατρικό του έργο Σύστημα
Ρολόι βραβεύτηκε με το
Α΄ Κρατικό Βραβείο Θεατρικού Έργου 2007
και για το θεατρικό του έργο Όταν
ήταν ευτυχισμένος βραβεύτηκε με το
Β΄ Κρατικό Βραβείο Θεατρικού Έργου 2005
από το Υπουργείο Πολιτισμού. Αυτό
που σου ξεφεύγει (μυθιστόρημα,
2007). Ρίπβαν
(θεατρικό έργο, 2007, Καναδάς). Ακροβάτες
του Χρόνου (μυθιστόρημα,
2005). Άτακτες
Γάτες
(θεατρικό έργο, 2005). Μόνο
ένας (θεατρικό
έργο, 2004, Καναδάς). Μπόγκι
(θεατρικό έργο, 2002, Καναδάς). Όχι
αυτή τη φορά, μωρό μου
(μυθιστόρημα, 2000). Ο
μυθοποιός
(ποιητική συλλογή, 2000). Το
κάψιμο της σημαίας
(μυθιστόρημα, 1998). Το
θεατρικό του έργο “Jack”
θα εκδοθεί στα τέλη του 2009 από τις
Εκδόσεις One
Act Play
Depot
στον Καναδά.Το μυθιστόρημά του «Ακροβάτες
του Χρόνου» χαρακτηρίστηκε από την
κριτική ως «μια εκρηκτική, αιώνια
ερωτική ιστορία» και ως «το
αριστούργημα της χρονιάς». Το
μυθιστόρημα θα εκδοθεί από τον
εκδοτικό οίκο AST
στην Ρωσία το 2010. Τέσσερα ποιήματά του έχουν συμπεριληφθεί στην Ανθολογία της Ποιητικής Γενιάς του ’90: «Η γεωμετρία μιας αθέατης γενιάς», και άλλα τέσσερα ποιήματά του έχουν συμπεριληφθεί στην «Ανθολογία Κρητικής Ποίησης 1950-2007». Στο
διάστημα 2006-2008 έζησε στον Καναδά, όπου
ήταν Επίκουρος Καθηγητής στο τμήμα
Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών
Υπολογιστών του McMaster
University.
Από τον Ιανουάριο του 2009 είναι
Επίκουρος Καθηγητής στο Πολυτεχνείο
Κρήτης. H
ιστοσελίδα του είναι http://www.polychronis.com
|
Τρία Ποιήματα
του Πολυχρόνη Κουτσάκη
Καμιά φορά…
Καμιά φορά βγαίνω στο δρόμο με μια ασυγκράτητη οργή με τα νύχια και τα δόντια ακονισμένα έτοιμα σαν τον γέρο που κυκλοφορεί με το δίκανο κακός και αλλόφρονας αποφασισμένος γυρεύοντας με λύσσα αυτόν που του έταξε κάποτε στα νιάτα του πως υπάρχει μια μεγάλη στιγμή για τον καθένα.
Νέμο
Απόψε
δεν μιλάμε δυνατά ψιθυρίζουμε γιατί
απόψε ήρθε η ώρα να
σας φανερώσω το μεγάλο μυστικό αυτό
που μόνο ένας μπορούσε να γνωρίζει ο
παλιόφιλός μου ο κάπτεν Νέμο Δεν
με επισκέπτεται συχνά φοβάται φοβάται
αυτούς που θα συναντήσει τυχαία κι
ακόμα περισσότερο, εκείνους που τον
αναζητούν «ο
άνθρωπος, η μόνη παραφωνία της φύσης» μου
είπε κάποτε εξοργίστηκα «γι’
αυτό βύθισες τόσα πλοία;» του φώναξα «τόσες
χαμένες ζωές, γι’ αυτό;» «ήμουν
νέος», μου είπε «πίστευα
ακόμα πως μπορούσα ν’ αλλάξω τον κόσμο».
Ο μύθος του ανίκανου μάντη
Με θυμάμαι να τρέχω έτρεχα έτρεχα χωρίς σταματημό πέρα από την αντοχή των πνευμόνων μου ο βήχας μ’ έπνιγε μα δεν σταματούσα θα έφτανα ή θα πέθαινα άλλος δρόμος δεν υπήρχε με τα πολλά, βρέθηκα απέναντί του ήταν ο ίδιος ο Κάλχας ο ψευτομάντης ο απατεώνας τον έπιασα απ’ το πέτο και ταρακούνησα το γέρικο κορμί του «μίλα, κάθαρμα», φώναξα «γιατί δεν με είχες προειδοποιήσει;» με κοίταξε ατρόμητος με τα κίτρινα μάτια του που έβρεχαν μοίρες κι έσταζαν θλίψεις «ακόμα δεν το’ μαθες;» με ρώτησε τότε ξύπνησα μα η φωνή του ακόμα καμπάνιζε στ’ αυτιά μου «φίλτατε, πώς θα μπορούσα να γνωρίζω; ρίξε μια ματιά τριγύρω: η Ιστορία είναι γυναίκα». |
Χειμώνας 2009 |